آموزش محيط زيست اقدامي براي توسعه پايدار

در دهه هاي اخير، يكي از دغدغه هاي اصلي انديشمندان،متفكران و مراكز تحقيقاتي، بروز معضلات زيست محيطي و روند فزاينده آن بوده است. در اين ارتباط، اصلاح روند بحران محيط زيست به اعتقاد عموم صاحب نظران در گرو اصلاح آموزه هاي انسان و تغيير در نگرش، بينش و دانش انسانها نسبت به سرنوشت خود و محيط پيرامون مي باشد تا بتوانند از اين طريق به توسعه پايئار نزديك شوند. هدف از انجام اين مطالعه مروري بررسي تأثير آموزش زيست محيطي بر روند دستيابي به توسعه پايدار بوده است. روش جمع آوري اطلاعات در اين تحقيق به صورت كتابخانه اي و منبع اصلي گردآوري اطلاعات استفاده از سايت هاي اينترنتي مرتبط، منابع كتابخانه اي و ترجمه مقالات موجود بوده است. نتايج اين مطالعه بيانگر اين مساله است كه براي رسيدن به توسعه اي پايدار نياز به ترويج اخلاق زيست محيطي مي باشد و اين ميسر نمي گردد مگر با نهادينه كردن آموزش هاي زيست محيطي. بر اساس نظرات محققين، اين آموزشها بايد در سطوح مختلف و متناسب با اقشار مختلف جامعه اعم از متخصصين، مديران، دانشگاهيان، دانش آموزان و سايرافراد ارائه گردد. در ميان اين گروهها طبيعتاً آموزش دانش آموزان و دانشجويان كه نسل آينده جامعه و مديران و تصميم گيرندگان آتي جهان خواهند بود، در صورت برنامه ريزي صحيح و ارائه محتواي آموزشي مناسب كه منجر به رسيدن به درك كافي جهت احترام گذاشتن به محيط زيست گردد، مي تواند تضمين كننده دستيابي به محيط زيستي پايدار باشد.