بـررسي رابطـه بيـن هـوش معنوي و ميـزان استفاده از روش هاي تدريس در دبيران دوره دوم متوسطه شهرستان اردكان

پژوهش حاضر با موضوع بررسي رابطه بين هوش معنوي و ميزان استفاده از روش هاي تدريس در در دبيران دوره دوم متوسطه شهرستان اردكان انجام شد. به منظور گردآوري داده ها از ميان جامعه آماري تحقيق، كه شامل 130 نفر از معلمان مقطع دبيرستان شهرستان اردكان بودند تعداد 60 نفر با استفاده از فرمول كوكران و روش نمونه گيري تصادفي به عنوان نمونه آماري گزينش شدند. روش گردآوري اطلاعات در پژوهش حاضر از نوع ميداني و پرسشنامه اي بود كه از پرسشنامه هاي هنجار شده شامل پرسشنامه هوش معنوي كينگ و پرسشنامه سبك تدريس موسي پور استفاده شد. از آزمون كولموگروف اسميرنف جهت بررسي نرمال بودن داده هاي پژوهش و از آزمون همبستگي پيرسون و آزمون رگرسيون خطي براي بررسي معني‌دار بودن فرضيه‌هاي تحقيق استفاده شد. تجزيه و تحليل داده با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد تنها بين بعد تفكر وجودي انتقادي و روش تدريس شاگرد محور رابطه معناداري وجود دارد و اين رابطه در خصوص ساير ابعاد هوش معنوي و روش هاي تدريس شاگرد محور و معلم محور مشاهده نشد. همچنين نتايج رگسيون خطي نيز نشان داد نمي‌توان از روي متغير هوش معنوي در دبيران ميزان استفاده آنها از روش تدريس شاگرد محور و معلم محور را پيش‌بيني كرد.