اثربخشي آموزش مبتني بر طرحواره درماني بر اضطراب فراگير و تحريف هاي شناختي دانشجويان

هدف پژوهش تعيين اثربخشي آموزش مبتني بر طرحواره درماني بر اضطراب فراگير و تحريف هاي شناختي دانشجويان بود. روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل و گمارش تصادفي است. جامعه پژوهش حاضر شامل كليه دانشجويان دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران غرب بوده است. از اين ميان تعداد 30 نفر به روش داوطلبانه و در دسترس انتخاب و و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش آموزش مبتني بر طرحواره درماني را دريافت نمود. هر دو گروه در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون به مقياس اختلال اضطراب فراگير (اسپيتزر و همكاران، 2006) و مقياس تحريف هاي شناختي بين فردي (همام سي، 2004) پاسخ دادند. داده هاي جمع آوري شده به وسيله آزمون كوواريانس و با استفاده از نرم افزار SPSS-20 تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين ميانگين اضطراب فراگير و تحريف هاي شناختي (و مولفه هاي آن) گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداري وجود داشته است (01/0 P). با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه آموزش مبتني بر طرحواره درماني بر اضطراب فراگير و تحريف هاي شناختي دانشجويان بهبود بخشيده است.