شناخت فرهنگ ايراني از دريچۀ مكان و زمان

فرهنگ روش زندگي انسان براي رسيدن به تعالي در طول ساليان است. انسان‌ها تلاش مي‌كنند تا محيط زيست خود را براي زندگي بهتر آماده كنند و در اين راه ابتدا خود را با محيط زيست منطبق كرده و سپس براي رسيدن به كمال مطلوب تلاش مي‌كنند. اين تلاش‌ها و تجربه‌ها نسل به نسل منتقل مي‌شود و راهي براي زندگي مردم آن سرزمين مي‌شود. آنچه در شكل‌گيري اين روش زندگي و فرهنگ نقش اساسي دارد يكي جهان‌بيني و نوع نگاهي است كه مردم يك زيستگاه به جهان و زندگي دارند، دوم بستر جغرافيايي و طبيعي‌اي است كه در آن زندگي مي‌كنند و در آخر تاريخ و اتفاقاتي است كه بر مردم آن گذشته است. مجموع اين عواملي كه مردم يك سرزمين با آن دست و پنجه نرم مي‌كند آنان را واجد صفات و ويژگي‌هايي مي‌كند كه تجلي اين صفات و ويژگي‌ها را مي‌توان در مظاهر آن فرهنگ مشاهده كرد. در اين پژوهش قصد داريم با بررسي اين سه عامل، راهي به شناخت فرهنگ ايراني بيابيم و برخي از ويژگي‌ها و صفات فرهنگ ايراني را بررسي كنيم.