تبيين اصول شهرسازي ايراني – اسلامي و چگونگي تاثير آن بر شكل گيري و ارتقاي تعاملات اجتماعي در فضاهاي شهري

قدمت تمدن و فرهنگ ايران زمين و تاثير و تاثر آن با ساير فرهنگها و تمدن هاي جهان ،واقعيتي انكار ناپذير است.از جمله اينكه مروري بر سير تحول در شهر هاي ايراني معلوم مي دارد كه شهر هاي ايران پس از ورود اسلام به اين سرزمين دچار تغييرات فراواني نسبت به اسلاف خود شده اند كه اين تغييرات از سير نگرش مردم اين سرزمين در پايگاه هاي اعتقادي و مشربهاي فكري آنان نشات مي گيرد . امروزه كيفيت و كميت فضاهاي شهري به يكي از مهمترين سنجه هاي توسعه يافتگي در شهرها بدل گرديده است.تحكيم روابط شهروندي و افزايش سطح تعاملات اجتماعي و حضور افراد در فضاهاي شهري بعنوان پشتوانه و سرمايه يك جامعه پويا و سرزنده مورد توجه بوده و مي باشد.در اين محيط است كه فرهنگ از طريق فعاليتها و ارتباطات انساني به جريان در مي آيد و ارزشها و سنتهاي همزيستي را عينيت مي بخشد.به عبارت ديگر اصول و ارزش هاي فرهنگي و جهان بيني جامعه از مهمترين عوامل القاء معنا و مفهوم بر انسان مي باشند كه از طريق محيط و ويژگيهاي كالبدي و هويتي آن موثر واقع مي شوند.لذا در پژوهش حاضر و در راستاي هدف اصلي تحقيق، به تفصيل به بيان مباني نظري و مفاهيم و معرفي اصول شهر سازي ايراني-اسلامي و نيز معرفي اصول و شاخصهاي موثر بر شكل گيري و افزايش تعاملات اجتماعي در فضاهاي شهري ،با استفاده از روش هاي مطالعات اسنادي و منابع كتابخانه ايي پرداخته و در ادامه ضمن بررسي چگونگي ارتباط و تجزيه و تحليل تاثير و تاثر هر يك از اين اصول و شاخص ها با يكديگر، به جمع بندي و ارايه راهكارها و سياستهاي اجرايي ،منطقي،علمي و تحقق پذير در راستاي هدف اصلي تحقيق پرداخته شد.