بررسي ارتباط مفاهيم سازگاري رواني در جهت نيل به آسايش حرارتي با حس مكان در فضاهاي شهري

فضاهاي شهري عرصه اجتماعي تعامل شهروندان هستند كه بايد همه مردم بتوانند در آن به فعاليت بپردازند؛ موفقيت يك فضاي عمومي شهري نيز در جذب هرچه بيشتر شهروندان است. راحتي و آسايش يكي از عوامل كليدي در ميزان و نوع حضور افراد در يك فضاي عمومي شهري است كه بر اساس مطالعات انجام گرفته مهم ترين عامل اثرگذار بر راحتي، دما و حرارت محيط است كه شرايط آسايش مربوطه تحت عنوان آسايش حرارتي مطرح مي شود. اما مانند آنچه درباره منظر شهري گفته مي شود، احساس حرارتي با ادراك آن متفاوت است و ادراك در اثر معنا بخشيدن در ذهن افراد متفاوت خواهد بود. سازگاري از مهم ترين عوامل موثر بر ادراك آسايش حرارتي است كه وقوع آن در مطالعات مربوط به فضاهاي داخل بارها تاييد شده است. تنوع گسترده عوامل محيطي در فضاهاي باز، بر خلاف شرايط داخلي، اين مهم را برجسته تر مي سازد. سازگاري به سه دسته فيزيكي، فيزيولوژيكي و رواني تقسيم مي شود كه در اين مقاله به بخش رواني آن پرداخته شده است. هدف اصلي مقاله بسط مفاهيم، نظريات و طرح مساله جايگاه و عوامل موثر بر سازگاري رواني در جهت نيل به آسايش حرارتي در فضاهاي شهري است. پيش فرض اين پژوهش عبارتست از اينكه: به نظر مي رسد بين حس مكان و سازگاري رواني در جهت نيل به آسايش حرارتي در فضاهاي شهري ارتباط وجود دارد. در اين راستا از طريق روش تحقيق توصيفي، مباني و تعاريف و عموم نظريات مربوط به موضوع در بخش هاي حس مكان، آسايش حرارتي و سازگاري رواني و با بهره گيري از تجارب مرتبط جهاني(با توجه به محدوديت پيشينه پژوهش در ايران)، آورده شده است و در پايان نيز پس از جمع بندي مباني و نظريات بررسي شده، بر لزوم ارائه مدل چندبعدي سنجش ارتباط بين سازگاري رواني در جهت نيل به آسايش با حس مكان(به تفكيك سطوح هفت گانه شاماي)، تاكيد شده است.