بازنگري بر مفهوم پايداري، از محيط زيست گرايي تا نگرش اخلاقي به جهان زيستي در بازيابي فضاهاي جمعي شهري نمونه موردي : طراحي پارك موزه خاطره مشهد

تفكر پايداري بيش از آنكه محدود به تعابير جزمي نگري باشد، بر نحوه تفكر و رويكرد انسان به جهان هستي دلالت دارد. پايداري نگرشي است كه از تغيير نگاه انسان نسبت به جهان متولد شده است، بنابراين تفكر پايداري به عنوان نگاه انسان به جهان زيستي، نظام اخلاقي خاصي را تبيين مي‌كند. مقصود از نظام اخلاقي، بستر ارزشهاي گروهي است كه به واسطه بايدها و نبايدها و توسعه‌هاي عملي تاويل شده است. فعاليت ها و رفتارهاي ناصحيح جامعه انساني، پي آمدها و صدمات جبران ناپذيري را بر محيط بيوفيزيكي منجر شده است، كه به تدريج رو به آشكار شدن دارد و ادامه آن، توانايي زمين را در پشتيباني از حيات انساني، به شدت كاهش مي دهد. بنابراين تغيير رفتارها و نحوه فعاليت انساني در راستاي نيل به پايداري محيطي ضروري به نظر مي رسد. از سوي ديگر فعاليت ها و رفتارهاي انسان، در يك زمينه فرهنگي و اجتماعي بوقوع مي پيوندد و اين بستر فرهنگي ـ اجتماعي حول اعتقادات و باورهاي معنوي، فلسفي، تاريخي و جهت گيري هاي سياسي اي شكل مي گيرد كه در مجموع ارزشهاي اجتماعي را تعريف مي كنند. بنابراين پايداري همواره از يك بعد فرهنگي ـ اجتماعي برخوردار است كه با الگوهاي رفتاري، زيستي و نظام ارزشي و بستر مفاهيم يك جامعه در زمان سروكار دارد. در اين پژوهش نخست بر اساس مطالعه اكتشافي نظريه ها و يافته هاي موجود ، و ارزشها و الگوهاي منطبق با تفكر پايداري كه ريشه در فرهنگ و تاريخ جامعه محلي دارد مفهوم پايداري تدوين مي شود و سپس به منظور كاربردي كردن مطالب ذكر شده با انطباق اصول طراحي پايدار با بوم سامانه در نظر گرفته شده در شهر مشهد به بازيابي فضايي جمعي با عنوان پارك موزه خاطره در مجاورت معبر پياده كال قره خان پرداخته خواهد شد، و به منظور نيل به مفهوم پايداري، ساختار ارزشها و باورهاي نظام اجتماعي، و مفاهيمي مانند هويت جمعي، خاطره جمعي، حافظه جمعي، مشاركت اجتماعي وجايگاه ارزشي محيط زيست طبيعي و افراد جامعه انساني به مكان بازگردانده مي شود.