بررسي اصول و معيارهاي معماري پايدار (سبز) با تاكيد بر الگوهاي سنتي ساخت (نمونه موردي: مساكن سنتي گيلان)

با پيشرفت هاي فني- تكنولوژيكي در عرصه معماري، معماري بومي اقصي نقاط دنيا كه با توجه به طبيعت و محيط پيرامون خود شكل مي گرفت و همساز با اقليم سر بر مي افراشت به دست فراموشي سپرده شد. معماري مدرن نيز به طور كل بستر شكل گيري معماري را ناديده گرفت. در دهه 70 بحث هاي مربوط به توسعه پايدار مطرح گرديد، كه حاصل آگاهي يافتن از بحران هاي زيست محيطي و شناخت عميق نسبت به محيط پيرامون بوده است. كه بدنبال آن علاوه بر توجه به محيط زيست توجه به انسان نيز مدنظر قرار گرفت. توسعه پايدار بخاطر ابعاد انسان مدارانه و انسان گرايانه ارزش و اعتباري خاص يافته است. همچنين توسعه پايدار زمينه ورود به طراحي و معماري پايدار (سبز) را فراهم كرد كه هدف اصلي آن كاهش آسيب هاي محيطي، به حداقل رساندن مصرف منابع انرژي و هماهنگي هر چه بيشتر با طبيعت است.با نگاهي به الگوهاي سنتي ساخت مي توان به اصول پايداري بكار رفته در آنها پي برد، بنابراين در اين پژوهش با مراجعه به مساكن سنتي روستاهاي استان گيلان و بررسي آنها اصول كلي آنها استخراج شد، استفاده از اين اصول و تلفيق آنها با روش هاي ساخت و ساز جديد مي توانند منجر به ارتقاء پايداري معماري و بدنبال آن محيط شوند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه مهمترين اصول پايداري بكار رفته در الگوهاي سنتي ساخت عبارتند از: بهره گيري از پتانسيل هاي موجود در طبيعت در ساخت و سازها (توجه به بستر طراحي)، بهره گيري از مصالح موجود در بستر طراحي (چوب، سنگ، گياهان و ...)، به حداقل رساندن مصرف انرژي (جنبه اقتصادي)، توجه به فرهنگ و هويت منطقه در ساخت و ساز و طراحي فضاهاي چند منظوره.