بهبود و توسعه كيفيت زندگي در شهر شيراز بر اساس مولفه هاي برنامه ريزي كالبدي_عملكردي

موضوع كيفيت زندگي در سال هاي اخير توجه ها را به خود جلب كرده و به طور فزاينده اي موضوع تحقيقات علمي و تئوري در زمينه ها و نظام هاي مختلف تبديل شده است. مطالعه اين مفهوم بر پايه اين فرضيه بنيادين است كه محيط اجتماعي و فيزيكي مي تواند بر روي خوشبختي و رفاه مردم ساكن در يك محل تاثيرگذار باشد. روش تحقيق از نوع تحليلي-پيمايشي مبتني بر پرسشنامه است كه در آن به ارزيابي كيفيت زندگى درشهر با تاكيد بر عملكرد در شهر شيراز پرداخته است. جامعه آماري مورد مطالعه شامل جمعيت شهر شيراز بر اساس سرشماري سال 1395 به تعداد 1712745 نفر مي باشند كه به منظور تعيين تعداد نمونه ها با بهره گيري از فرمول كوكران تعداد 384 نفر به صورت نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شده اند . به منظور تجزيه و تحليل داده هاي حاصل از عمليات ميداني از دو روش آمار توصيفي و استنباطي (همبستگي پيرسون) استفاده شده است. نتايج بيانگر آن است كه كه در كليه گويه هاي كيفيت زندگي شهري با عملكرد ارتباط معنادار مشاهده گرديد. در بررسي فرضيه هاي نيز مشاهده گرديد كه به طور كلي در مولفه كيفيت زندگي شهري، بر عملكرد تاثير داشته و ارتباط معنادار بين آنها مشاهده گرديد. بر اين اساس عملكرد بر مولفه هاي(كيفيت زندگي در شهر، بعد اقتصادي، بعد اجتماعي، بعد كالبدي و بعد محيطي) به ترتيب با ميزان معناداري 0.001، 0.002، 0.000، .002 و 0.003 رابطه مثبت و معنادار داشته است.