توانمند سازي مديريت بحران شهري در جلوگيري از آسيب هاي زلزله ( مطالعه موردي: شهر شيراز)

گسترش شهر و شهر نشيني و افزايش تدريجي تعداد شهرهاي بزرگ در جهان به خصوص در كشورهاي در حال توسعه و از جمله ايران، از يك طرف و رشد شهرها ، تمركز و تجمع جمعيت و افزايش بارگذاريها ي محيطي و اقتصادي بر بستر آنها از طرف ديگر، ضمن توجه بيشتر به شهرها، منجر به پذيرش نقشها و عملكردهاي متعدد شده است و از آنجا كه سوانح و حوادث طبيعي سالانه سبب خسارتهاي بسيار قابل توجه جاني و مالي در كشورمي شود. با توجه به موقعيت كشور و نحوه قرارگيري شهرها در نقاط آسيب پذير از لحاظ زلزله، ضرورت پرداختن به اين مساله امري بديهي است. يكي از ضروريترين اقدامات و مسائل، به كار گيري اصول مديريت بحران به منظور كاهش مخاطرات، آمادگي، مقابله، بازسازي و بازتواني است. بنابراين مديريت بحران فرايندي پويا در قالب اقداماتي سنجيده مي باشد كه پيش از وقوع بحران، در زمان وقوع بحران و بعد از وقوع بحران انجام مي شود. باتوجه به موقعيت آسيب پذير كشور ايران در خصوص رخدادهاي طبيعي )بويژه زلزله ( وهمچنين آسيب پذيري شهري كشور در برابر اين رخدادها، هدف اين پژوهش شناسائي روش هاي كاهش آسيب پذيري ناشي از زلزله با استفاده از برنامه ريزي شهري با رويكرد مديريت شهري در شهر شيراز مي باشد.