دين، عرفان و معرفت شناسي مولانا

نظر اغلب منتقدين و صاحب نظران معاصر فارسي اين است كه محور اصلي موضوعات عرفاني، مسائل هستي شناسانه است. پردازش به دين و عرفان ( به استثناي سهراب سپهري ) از موضوعات فرعي نيز شناخته نشده است. مولوي تمام اجزاي آفرينش را نمودي از جلوه هاي بي همتاي خداوند مي يابد، كه خداوند در آن به اندازه و درخور استعداد خلايق، تظاهر به وجود نموده است. از اين رو، در نظرگاه مولوي، هستي آيينه اي است كه خداوند دائماً در آن جلو ه گري مي كند. مولوي تمامي اجزاي هستي را مملو از معنا مي يابد و معنا را به تعبير استاد خويش شمس تبريزي همان خدا مي داند. او آدميان را در اين عرصه فرا مي خواند كه با فراست ذهن و طهارت باطن، معنا خوان جلوه هاي مختلف و متنوع هستي شوند. هستي در نگاه مولوي، از حياتي آكنده از طراوت و حرارت برخوردار است و تمامي اجزاي آن بر مبناي عشق، بر طريق كمالي خود طي طريق مي كنند. در اين مقاله سعي شده است كه به اين موضوع معرفت و هستي شناسي مولوي پرداخته شود ابزار پژوهش جمعي از مقالات و كتب در رابطه با طريقت مولوي بوده است. با اين منظور زندگي و طريقت و معرفت شناسي مولوي تحليل گرديد و نتايج تحقيق نشان داد معرفت در هستي از نگاه مولوي، حياتي آكنده از طراوت و حرارت داشته و تمامي اجزاي آن بر مبناي عشق، بر طريق كمالي خود طي طريق مي كنند.