جايگاه مرمت شهري در توسعه پايدار شهري و تعامل با ساختارهاي نوين در بافت تاريخي

مرمت شهري بافت هاي تاريخي يكي از شيوه هاي مداخله در شهرها است كه اقدامي آگاهانه جهت معاصرسازي و جلوگيري از فرسايش و افزايش عمر بناها و بافت هاي تاريخي شهرها انجام ميشود پس اولويت برنامه ها و طرحهاي شهري براي اقدامات مرمتي است. شهري پايدار از نظر توسعه بايد نيازهاي زمان حال را تامين كرده و بدون آن كه توانايي نسل هاي آتي را در پاسخگويي به نيازهايشان به خطر بياندازد.شناخت و درك مفهوم مرمت شهري و ورود ساختارهاي نوين به بافتهاي تاريخي و تعامل صحيح آنها با اين پديده ها پرداخته ودر جهت شناخت اين بستر،براي افزايش پويايي و توسعه بافتهاي واجد ارزش تاريخي، توجه به فرهنگ بومي و اصيل و ارتباط با بناهاي پيراموني متعلق به اين بافت،حايز اهميت است. آنچه امروزه در شهرها شاهد آن هستيم تعامل نه چندان مطلوب ميان بافت كهن و ساختارهاي نوين ميباشد بخصوص پس از پايان دوران طلايي معماري ايران و تاثيرات نامطلوب مدرنيته بر معماري ايراني شدت گرفته از طرفي ديگر فقدان مباني نظري مدون و راهنمايي كه در برگيرنده رهنمودهاي هدفمند جهت ايجاد ساختارهاي نوين در متن تاريخي شهرها باشد، سيماي امروز شهرهاي ما را با نگاهي به عملكرد كشورهاي توسعه يافته در اين زمينه و تعامل سازنده مقوله مرمت شهري با اين ساختارها ميتوان دريافت ضعف عملكردي در دهه هاي اخير دركشورمان، بدليل عدم تعريف صحيح و هدفمند از ايجاد ساختارهاي نوين، بافت تاريخي بسياري از شهرهاي ما را مبدل به بافت مساله دار نموده،مرمت شهري الگويي براي توسعه پايدار شهري از لحاظ پايداري اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي، زيست محيطي است. نتايج نشان هنده آن است كه افزايش توان اجتماعي منطقه تاريخي در ارتباط با كل شهر به حس تعلق ساكنين، حفظ هويت بافت، آماده سازي شرايط جهت جلب گردشگر و...همگي ميتواند يك بافت تاريخي را به يك بافت پويا و پر درآمد و پايدار تبديل نمايد.