بررسي تاثيرات متقابل حمل و نقل شهري و نظام كاربري زمين

كاربري زمين و حمل و نقل دو روي يك سكه اند،تصميم در يكي بر ديگري اثر مي گذارد و برنامه ريزي در يكي مي تواند در تحقق اهداف ديگري هم موثر واقع شود.در واقع حمل و نقل و كاربري زمين شهري به همراه ساير مولفه هاي مرتبط ديگر،سيستمي را شكل مي دهد كه لازم است بصورت يكپارچه نگريسته، فهم و برنامه ريزي شود. در سال هاي اخير رشد حمل و نقل و ميزان سفر ها و نيز افزايش مالكيت وسايل نقليه و وابستگي به حمل و نقل شخصي، تاثيرات منفي به دنبال داشته است از قبيل آلودگي هوا، تراكم ترافيك؛ مصرف بيش از حد انرژي و استفاده از فضاهاي شهري براي توسعه زير ساخت هاي حمل و نقلي. بايد توجه داشت كه حمل و نقل به خودي خود هدف نيست بلكه مطلوبيت سفر از فعاليت ناشي مي شود.افراد سفر مي كنند تا به محل كار يا زندگي يا خريد خود برسند و از آنجا كه اين فعاليت ها در نقاط مختلف واقع شده اند؛ لذا الگوي كاربري زمين تاثير زيادي بر رفتار حمل و نقلي دارد. در همين راستا بحث تعامل بين كاربري زمين و حمل و نقل اهميت مي يابد .هدف از مقاله حاضر، بررسي ارتباط كاربري زمين و حمل و نقل با يك ديدگاه ميان رشته اي و با تاكيد بر عنصر قابليت دسترسي است، به گونه اي كه براي محققان حوزه هاي حمل و نقل و برنامه ريزان و طراحان شهري قابل استفاده باشد.در اين مقاله براي قابليت استفاده دسترسي چهار مولفه در نظر گرفته شده كه عبارتند از مولفه حمل و نقلي، مولفه كاربري زمين، مولفه فردي،مولفه زماني.هر يك از اين مولفه ها داراي چند زير شاخص بوده است. هر چهار مولفه داراي تاثير نسبتا يكسان براي قابليت دسترسي هستند اما دو مولفه فردي و كاربري زمين نسبت به دو مولفه ديگر اهميت بيشتري دارند.