بررسي جايگاه معماري خياباني در خوانايي فضا

فضاهاي عمومي مهم ترين بخش هاي شهر را تشكيل مي دهند كه يكي از اين فضاها خيابان هاي شهري هستند كه تعاملات اجتماعي و جنب و جوش شهري در آن ها به حد اكثر كمي و كيفي خود رسيده است. يكي از اصول و ويژگي هاي طراحي خيابان خوانا بودن آن است. ناظري كه چشم به سيماي شهري خوانا دارد و با آن آشناست مي تواند مظاهر تازه احساسي شهر را بي آن كه خللي به تصوير نخستين و اصلي وي از شهر وارد آيد جذب كند و هر عامل تازه با عوامل قديمي در تماس و ارتباط خواهد بود همچنين جهت يابي برايش آسان خواهد بود و كاملا از محيطي كه در آن زندگي مي كند آگاه خواهد بود و بر آن احاطه دارد. شاخصه هاي متعددي در خوانايي خيابان نقش دارند كه يكي از مهم ترين اين شاخصه ها نماي ساختمان ها هستند كه جزء عناصر كالبدي خيابان و شهر محسوب مي شوند. نما عنصري است كه امروزه جزء جدائي ناپذير از بدنه شهري محسوب مي گردد. مقاله حاضر كه به صورت توصيفي و تحليلي مي باشد با تكيه بر مفاهيم خوانايي، به گردآوري اصول و شاخصه هايي براي هماهنگي و همخواني هر چه بيشتر نما و جداره ها پرداخته و در پايان معيار هايي جهت ايجاد و تقويت منظر خوانا براي خيابان ها و مناظر شهري پيشنهاد گرديد.