كاربرد آب در معماري ايراني

آب از جمله عناصر طبيعي است كه در شكل دهي و آفرينش بناهاي معماري سهم ويژه اي داشته است. آب در آغاز تنها ماده اي براي رفع تشنگي و مايه حيات تلقي مي شد، ولي به مرور زمان نقش ديگري نيز به عهده گرفت. آب در تمام فرهنگ ها عامل پاكي و پاكيزگي شناخته شده و در ايران، با توجه به خشكي سرزمين و آموزه هاي ديني تقدس ويژه اي يافته است. آب و چگونگي حفظ و حرمت آن باعث شد تا معمار ايراني با ايجاد بناهاي ارزشمند احترام و ستايش خود را به اين ماده طبيعي ابراز نمايد. از آن جايي كه در سرزمين ايران ، به لحاظ شرايط ويژه جغرافيايي و نوع نگرش و جهان بيني حاكم بر ذهن و انديشه مردمانش ، آب پيشينه اي غني دارد ؛ آشنايي با مباني فكري و اعتقادي و معنوي نماد پردازي آن ، زمينه شناخت ما را از هنرهاي كه حاوي اين نماد هستند همچون معماري را فراهم مي سازد. در اين مقاله سعي بر آن شده است كه با نگاهي كوتاه به نقش آب در اعتقادات و فرهنگ مردم ايران باستان و نيز بعد از اسلام ؛ جايگاه آن را در هنر معماري كه بيشترين نماد پردازي در مورد اين عنصر در آنها شده است را بررسي و بيان نمايد