در جست وجوي فضاهاي شهري جديد فضاهاي مياني رهاشده مجاور محور نواب پتانسيلي جهت شكل گيري قلمرو شهري جديد

تهران امروز كلانشهري است كه از فقر فضاي شهري رنج مي برد. اين درحالي است كه فضاهاي رهاشده ي زيادي در جاي جاي آن وجود دارند كه مردم در طي رفت و آمدهاي روزانه شان بارها از ميان آنها عبور مي كنند. فضاهايي كه اغلب ناشي از اجراي پروژه هاي شهري هستند و در ميان فضاهاي ديگر باقي مانده و فراموش شده اند. اين فضاهاي مياني بين دوفضاي مجاور خود قرار گرفته اند اما به هيچ كدام تعلق ندارند و معمولا ويژگي عبوري به خود گرفته اند، در حالي كه اگر ديده و درك شوند مي توانند محملي براي مكث هاي كوتاه و ايجاد قلمرو شهري جديدي باشند و تجربه اي متفاوت را در حين حركت هاي روزمره رقم بزنند. فضاهاي باز و واحدهاي تجاري خالي مجاور مجور نواب نمونه اي از اين فضاهاي مياني هستند. فضاهايي كه اگر فعال شوند نه تنها معضلات اجتماعي و ناامني موجود را كاهش مي دهند بلكه از نظر اقتصادي نيز سبب پويايي محيط مي شوند. اين مقاله در تلاش است پتانسيل هاي فضاهاي مياني را به عنوان گونه اي جديد از فضاهاي شهري كه مي تواند با زندگي روزمره ي مردم عجين باشد بررسي كند و اصولي كه بايد در طراحي اين فضاها مورد توجه باشد تا به جاي فضاهاي رهاشده به فضاهاي شهري موفقي تبديل شوند معرفي كند.