تصوير ذهني و مفهوم مكان در پاركهاي شهري (نمونه موردي: پارك ساحلي شهر اهواز)

محققين بيش از چند دهه است كه رابطه انسان و مكان را مورد مطالعه قرار داده اند. يكي از علل سرگرداني انسان امروز نپرداختن به مفهوم مكان و در نتيجه فقدان هويت مكان است. بنابراين عدم توجه برنامه ريزان و طراحان شهري به طبيعت ذاتي كره خاكي، به ارائه و طراحي مكانها پرداخته اند. در اين پژوهش سعي بر آن بوده است تا با تعريف كامل و جامعي از مفهوم مكان، بررسي عوامل موثر در شكل گيري مفهوم مكان و همچنين تاثير آن بر روي ايجاد تصويرهاي ذهني استفاده كنندگان از فضا پرداخته مي شود. جامعه آماري پژوهش حاضر آن دسته از افراد و استفاده كنندگاني است كه به پارك ساحلي شهر اهواز مراجعه كرده اند. از اين جامعه ، نمونه اي به حجم 334 نفر و به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شد. براي گردآوري داده هاي پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته اي طراحي شد. بررسي داده هاي پژوهش و آزمون فرضيه هاي پژوهش از طريق آمار توصيفي و استنباطي با به كارگيري نرم افزار (SPSS WIN 22) انجام گرفت. نتايج نشان دهنده اين بود كه بين مفهوم مكان و تصوير ذهني رابطه معناداري وجود دارد. با اين توضيح كه هرچه تصوير ذهني بالاتر رود مفهوم مكان نيز افزايش مي يابد و مفهوم مكان بطور مثبت و معناداري بر تصوير ذهني تاثيرگذار مي باشد. همچنين، با توجه به آزمون هاي انجام شده تفاوت چنداني در شكل گيري مفهوم مكان و تصوير ذهني بين زنان و مردان وجود نداشته است، اما هر چه ميزان رضايت از مكان بالاتر رود، مفهوم مكان و تصوير ذهني استفاده كنندگان از مكان نيز افزايش مي يابد.