تدوين الگوهاي شاخص زمينه گرايي و كاربرد آن در طراحي معماري

رشد شتاب زده شهرها و تبعيت نا آگاهانه از آنچه كه به غير خود تعلق دارد از يك سو، مشخص شدن نارسايي هاي كالبدي-فضايي حاصل از مدرنيته در قاموس معماري و شهر سازي از سوي ديگر در كنار فضاي از دست رفته و ناديده گرفتن زمينه در طراحي موجب تحول در نگرش هاي معماري و شهري معاصر شده است. براي ممانعت از تشديد اين روند تهاجمي با توجه به رواج مجدد تمايل به رابطه ميان بستر و محيط در ساختارهاي معماري و شهرسازي امروز، راهبردي اثر بخش و اساسي در طراحي احساس مي شود. با اين اعتبار اهميت و توجه به معماري زمينه گرا مشخص مي شود رويكردي كه بحث تناسب و سازگاري را در جهت محيط مطلوب پيش مي كشد. لذا با توجه به پرسش اصلي اين تحقيق كه چه نوع معماري مي تواند سبب ارتقاء تعامل بين طرح و زمينه باشد؟ مي توان بيان نمود رويكرد زمينه گرايي كه در واقع يك نوآوري اساسي يا نوعي ملاحظه ظاهري به اين مساله نيست، همواره در پي يك رابطه بصري قوي و صريح بين طرح و محيط پيرامون يا همان زمينه بوده است. كالبد اصلي اين تحقيق نيز بر پايه اين رويكرد شكل گرفته كه با شناخت مفهوم زمينه گرايي و مولفه هاي مربوط به ان در طراحي اعم از داده ها و خصوصيات فيزيكي، تاريخي، اجتماعي-فرهنگي و اقليمي و سپس با تحليل انواع زمينه معيارها و ضوابطي استخراج گرديد كه در فرآيند طراحي نقشي اساسي دارند. تحقيق حاضر از حيث روش در حيطه ي كاربردي و از حيث ماهيت كيفي است كه بيشتر اطلاعات مورد نياز از طريق اسناد و اطلاعات كتابخانه اي جمع آوري شده است. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد كه رويكرد زمينه گرايي و مولفه هاي مربوط به آن به عنوان راهبرد و تفكر نوين جهاني چنانچه در بستر شهرهاي كشور بومي شود مي تواند از ساخت تناسبات ناهمگون و شكل هاي نامرتبط جلوگيري كرده و نگاهي ايراني را در راه توسعه معماري و شهرسازي كشور جايگزين نمايد.