اصول و معيارهاي طراحي بناهاي ميان افزا در بافت تاريخ

فضاهاي شهري و بناهايي كه در بافت هاي تاريخي شهرها واقع شده اند، داراي محيطي تاثيرگذار، از نظر ويژگي هاي معماري سازگار با زمينه و بافت پيرامون خود هستند. اين سازگاري پيوستگي كالبدي در بافت را سبب شده است. امروزه در بسياري از نقاط بافت هاي تاريخي به دليل تخريب بناهاي ارزشمند و ايجاد فضاهاي تعريف نشده تداوم كالبدي از بين رفته است. يكي از راه هاي تعريف دوباره ي اين يكپارچگي كالبدي و بصري در طراحي شهري و معماري، ايجاد ساختارهاي جديد در زمين هاي به جا مانده است. ساختارهاي جديد يا بناهاي ميان افزا در صورتي كه كالبد و كاربري مناسب داشته باشند يكپارچگي را به بافت تاريخي برمي گردانند. اين پژوهش در پي دست يافتن به اصول راهنما و رهنمودهاي اجرايي، جهت استفاده ي طراحان به منظور طراحي ساختارهاي جديد در زمينه هاي تاريخي است. اين اصول شامل معيارهاي متعددي است كه طراحي هر بناي ميان افزا متناسب با نوع كاربري و كالبد يك سري از آن ها را شامل مي شود. در اين راستا ضمن بررسي اسناد و منشورهاي بين المللي در مورد بافت هاي تاريخي اصول مرتبط با طراحي بناهاي ميان افزا استخراج شد. دستاوردهاي اين پژوهش نشان از افزايش توجه مصوبه هاي بين المللي به بافت تاريخي شهر ها داشته و محافظت از يكپارچگي توده و فضا در اين بافت ها و بازگرداندن اين پيوستگي را از تاثيرگذارترين اقدامات طراحي مي داند. اين پژوهش از نوع كاربردي و روش تحقيق، توصيفي- تحليلي مي باشد، كه در اين راستا از شيوه ي كيفي استفاده شده است. روش گردآوري اطلاعات براي مباحث نظري، برپايه ي داده هاي كتابخانه اي، از طريق جمع آوري داده ها و اسناد مي باشد.