تحليلي بر عناصر معماري بومي سنندج در طراحي مسكن با رويكرد زمينه گرايي

معماري معاصردر هاله اي از ابهام در تعامل ميان پيشرفت هاي علمي و پيدايش اصول معماري نشات گرفته ازتبعات فناوري هاي منتج از آن به انحاي گوناگون در تكاپوي راهي است كه همزمان با جهاني شدن ، خصوصيات بستر معماري را به بهترين نحو انعكاس دهد . چرا كه امروزه هدف معماري مي تواند انسجام بخشي به روند تكامل مكان و فضا با جنبه هاي مختلف زندگي انسان امروزي باشد .معماري سنندج در اين تحولات اخير سهم بسزايي از تقليد صرف معماري التقاطي ،آن هم در جنبه هاي صرفا ظاهري ، داشته است. اين در حالي است كه اين شهر در استان كردستان واقع شده كه تمدن آن به چندين هزار سال مي رسد و از معماري صخره اي و كوهستاني و ويژگي هاي خاص خود برخوردار بوده است . بيشترين آثار معماري سنندج تحت تاثير مناطق مركزي ايران بوده است ،اما همواره معماري بومي عناصر معماري وارداتي را ارتقاء بخشيده و با تكيه بر خصوصيات بستر بروز معماري آنها را به كار برده است،كاري كه معماران امروزي بايد تمام تلاش خود را در اين جهت، يعني احياي معماري بومي انجام دهند . اين پژوهش در اين راستا با تكيه بر مطالعات كتابخانه اي و اسناد موجود و آثار معماري به جا مانده از ادوار گذشته ،سعي دارد آنچه از عناصر معماري بومي كه در قالب عملكرد و فرم در دوران خود مثمر ثمر بوده است را بشناسد و طراحان معمار را (به واسطه اين كه اين عناصر جزيي از هويت و ذهنيات مردم از سرزمين و محل زندگيشان است) ،به سوي معماري زمينه گرا سوق دهد.اين تحقيق با روش توصيفي ،تحليلي در تلفيق با روش كيفي به مطالعه منابع وتوصيف عناصر بومي معماري پرداخته و با روش كيفي به ارائه راه كار هايي در سطح نظري مي پردازد.