معماري پايدار و جايگاه آن در ميان رويكردهاي مرتبط با طبيعت

طبيعت به عنوان نخستين مكاني كه انسان در آن معناي بودن و در واقع زنده بودن را تجربه مي كند، بر روح و روان او و برآوردن نيازهايش بسيار تأثيرگذار است. ازين روي معماران و طراحان از گذشته به تاثير متقابل محيط و انسان توجه داشته و دركار خود از آن بهره برده اند. اما اينكه اين رابطه سه گانه مابين انسان، طبيعت و معماري چگونه نمود پيدا مي كند و معماري پايدار كجاي اين رابطه قرار دارد جاي اندكي تأمل دارد. معماري پايدار يك توسعه ي پايدار است، كه هدف نهايي آن پيدا كردن راه حل هايي مؤثر و مفيد كمي، كيفي، جسمي و روان شناختي به منظور ساختمان سازي بهينه با صرف كمترين انرژي و بيشترين بازدهي براي كاربران مي باشد. هدف اين پژوهش بررسي نقش و جايگاه معماري پايدار در ميان تمام رويكردهايي است كه به نوعي بيانگر ارتباط طبيعت با معماري هستند. در اين تحقيق، اطلاعات به صورت كتابخانه اي و ميداني جمع آوري شده اند و روش تحقيق اسنادي، توصيفي و تحليلي است. در آخر به اين نتيجه دست مي يابيم كه معماري با طبيعت يكي از كاراترين و مفيدترين ديدگاه-هاي مربوط به طبيعت است كه پايداري يكي از زيرمجموعه هاي آن است و به عبارتي مي توان گفت پايداري مفيدترين و جامع ترين رويكرد پيشنهادي در رابطه با طبيعت است كه خود نيز شامل اصول و زيرشاخه هايي مي-باشد كه به آن ها خواهيم پرداخت. آن چه در پايداري يك بنا مهم است جامعيت و يكپارچگي آن است. جامعيتي كه شايد هنوز در كمتر بنايي نمود پيدا كرده باشد. جامعيتي كه اگر به طور كامل متجلي شود، شايد بتواند آرزوي انسان امروزي را برآورده كند: برقراري تعادل و موازنه بين انسان، طبيعت و معماري.