مجتمع پذيرايي، تفريحي و فرهنگي سمنان با رويكرد معماري سنتي

بافت‏هاي تاريخي شايد جزو پيچيده‏ترين پديده‏ها در حوزه گسترده معماري باشند كه از يك طرف واجد خصوصيات چندگانه بافت‏هاي شهري هستند و از طرف ديگر سنگيني گذر زمان را بر خود احساس مي‏كنند. مسائل و پيچيدگي‏هاي زيادي گربيان‏گير اين بافت‏هاست؛ از حل انواع فرسودگي‏هاي آن‏ها گرفته تا نحوه تعامل اين بخش كهن با شهر امروز و البته با توجه دائم به دغدغه حفظ اصالت؛ اما بي‏شك بزرگترين چالش پيش روي بافت‏هاي تاريخي جواب دادن به اين سوال است كه چگونه بايد تعارض زندگي به شيوه جديد را در كالبدي قديمي حل كرد؟ شهرها، به هنگام شكل‏گيري خود، بر مبناي ضابطه‏هايي تعريف شده و نيز بر پايه پيوستگي، وابستگي‏هايي كه ميان دانش‏هاي متفاوت درون شهرها شكل مي‏گيرند، براي خود تعيين شكل مي‏كنند. زماني ميسر بود از راه پيگيري كليه روابط موجود بين انسان و سرزمين او و مطالعه شكل‏هايي كه انسان‏ها در پي فعاليت‏هاي توليدي و زراعي به صورت آگاهانه و منظم با برقراري و اعمال روابط مالكيت، برقراري شالوده سياسي-اجتماعي، برقراري روابط اقتصادي، مذهبي و غيره در سرزمين خود به وجود مي‏آورند، به مطالعه جامع محيط انساني پرداخت. اما امروز آگاهي به مباني فكري و مباحث تئوريك مردم شناسي فرهنگي، باعث مي‏شود ترديد در اظهار نظر، ارزش قابل ملاحظه‏اي در نوشته‏هاي مربوط به محيط زيست انسان به وجود آورد و اكثر مجموعه‏هاي جالبي را كه تا كنون درباره مراكز مسكوني انساني تهيه شده، يك اسكيس مبتني بر فرضيه‏هاي عجولانه و يادداشت‏هاي با زمينه قوي ذهني معرفي كند.