معيارهاي ارتقاي سطح تعاملات اجتماعي در طراحي مجموعه سينمايي از ديدگاه روانشناسي محيط

در عصر امروز با پيدايش بحران انزوا و تنهايي و پررنگ شدن مسئله اوقات فراغت، شهرها بايد به چيزي وراي طراحي بناها و شبكه رفت و آمد بينديشند؛ بايد به دنبال فضاهايي بود كه براي آموزش روابط اجتماعي و انساني طراحي شوند. براي پيوند انسان با محيط اطرافش و جان بخشيدن به حيات مدني و اجتماعي در فضاي شهري، ميتوان از ابزار قدرتمند هنر بهره جست، ابزاري كه انسان را با خود و دنياي پيرامون خويش آشتي داده و بستري مناسب براي كنش اجتماعي است. فضايي كه با امكان حضور گروه هاي مختلف و دسترسي مناسب در فضا، وجود فعاليت هاي جاذب به صورت خودجوش و سازمان يافته، امكان ديده شدن و ديدن افراد توسط يكديگر، ايجاد مكث و مكاني براي آشنايي مردم با يكديگر، گرفتن اطلاعات محيطي و تعامل آنها با هم، زمينه را براي توقف و تعامل و همراهي با فعاليت ها فراهم كند. هدف اين مقاله، شناخت و بررسي اصول روانشناسي محيطي موثر در ارتقاء سطح تعاملات اجتماعي در طراحي مجموعه سينمايي و مقايسه معيارهاي اين دو، جهت رسيدن به يك سري شاخص هاي كلي است. در اين مقاله با روش توصيفي-تحليلي و با بهره گيري از مطالعات اسنادي ابتدا با مروري بر پيشينه ي موضوع به شناخت مباحثي پيرامون پايداري اجتماعي، معيار هاي كلي و شاخص هاي آن و همچنين علم روانشناسي محيط و ارتباط آنها با مقوله سينما و تعاملات اجتماعي مورد بررسي قرار گرفته است و در پايان شاخص هاي روانشناسي محيط در بعد اجتماعي پايداري در معماري سينما ارائه شده است. نتايج حاكي از اين است كه با طرح يك مجموعه سينمايي به عنوان يك نقطه تعامل شهري با در نظر گرفتن معيارهاي پايداري اجتماعي و شاخصه هاي روانشناسي محيطي ميتوان سهم بزرگي در دست يابي به بالاترين سطح از كيفيت زندگي كه همانا هدف نهايي پايداري اجتماعي و مورد توجه قراردادن نيازها ارزش ها و نگرش هاي انساني كه علت اصلي پديد آمدن علم روانشناسي محيط است دست يافت.