ارزيابي سيستم هاي سازه اي در ساخت برج ها

امروزه پيشرفت و توسعه سازه هاي بلند بطور گسترده اي در حال گسترش مي باشد. تعيين مشخصات ساختمانهايي كه در گروه سازه هاي بلند قرار مي گيرند بسيار مشكل است، زيرا بلندي خود يك حالت نسبي است و ساختمانها را نميتوان بر حسب ارتفاع يا تعداد طبقات، دسته بندي و تعريف نمود. بلندي يك ساختمان بستگي به شرايط اجتماعي و تصورات فرد از محيط دارد، بنابراين ارائه يك معيار قابل قبول همگاني براي تعريف بلندي سازه غيرممكن است. در اين مقاله، ارزيابي سيستم هاي سازه اي در ساخت برجها مورد بررسي قرار گرفته است. سيستمهاي سازه اي، بعضي مناسب ساختمانهاي فولادي و بعضي مناسب ساختمانهاي بتن آرمه مي باشند. در حالي كه تعداد كمي از آنها را ميتوان به صورت تركيبي استفاده نمود. اعضاي اصلي اين سيستم ها، تركيب هاي مختلف بارهاي قائم و افقي را به صورت بهينه تحمل مي نمايند. ولي در عمل ملاحضات سازه اي و غير سازه اي بطور همزمان در انتخاب سيستمهاي سازه اي تعيين كننده مي باشد. از نظر مهندسي هنگامي ميتوان سازه را بلند ناميد كه ارتفاع آن باعث شود كه نيروهاي جانبي ناشي از باد و زلزله، بر طراحي آن اثر قابل توجهي گذارند. همچنين نيروهاي ثقلي، تأثير نيروهاي جانبي در سازه ها كاملاً متغير بوده و به سرعت با افزايش ارتفاع شدت مي يابد. سه عامل اساسي كه بايد در طراحي تمام سازه هاي بلند در نظر گرفته شوند عبارتند از: مقاومت، صلبيت، پايداري؛ كه در طراحي سازه هاي بلند سيستم سازه اي بايد متناسب با اين نيازها باشد. نياز به مقاومت عامل غالب در طراحي سازه هاي كوتاه است، اما با افزايش ارتفاع صلبيت و پايداري اهميت بيشتري مي يابد. بنابراين در يك سازه بلند، سيستم مقاوم در برابر بارهاي جانبي و قائم بر حسب ارتفاع سازه و نوع كاربري و نيز ماهيت و نوع نيروها متفاوت خواهد بود.