جستاري بر تفاوتهاي ساختاري در هويت معمارىِ قديم و جديد شهر سنندج

اندكي پس از شروع دنياي مدرن در ايران، مقاومت دنياي سنت در معماري اصيل ايراني كه نتيجه يك سير تكاملي در طول قرنهاي متمادي بود، موجب شد تا معماري ايران به يك معماري بي هويت و نا به هنجار تبديل گردد، هجوم معماري مدرن و عدم شناخت درست اين سبك از معماري باعث شد تا معماري شهرهاي تاريخي ما با نا به ساماني و بي هويتي روبرو شود. در عصر متأخر امروزي شهر سنندج نيز بعنوان يكي از شهرهاي تاريخي ايران، معماري آن همانند بسياري از شهرهاي تاريخي ديگر، دستخوش تغيير و تحولاتي اساسي شده است، كه مايحصل آنرا نه مي توان معماري سنتي ناميد و نه معماري مدرن. از اين حيث شناخت شاخصه هاي هويت ساز، در معماري سنتي اين شهر كه متاسفانه تاكنون در كتب و مقالات علمي به آنها اشاره اي نشده است، مي تواند بسيار مسمر ثمر واقع گردد. طرح سوال در اين پژوهش اينگونه است كه معماري گذشته شهر سنندج داراي چه ويژگي ها و شاخصه هايي بوده است كه پس ازگام نهادن به دنياي مدرن و حتي شروع دوران پست مدرن نيز دچار بي هويتي شده است؟ و همچنين چه عواملي باعث به وجود آمدن اين نوع بي هويتي در معماري معاصر سنندج شده است؟ نگارندگان براي پاسخگويي به اين پرسشها ابتدا با بررسي هاي ميداني ومطالعات كتابخانه اي شاخصه هاي هويت ساز معماري قديم و جديد سنندج را تقسيم بندي و ارزيابي نموده اند و سپس با استفاده از روش توصيفي-تحليلي ،قياسي به بررسي تفاوتها در ساختار اين دو نوع معماري در شهر سنندج پرداخته اند. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه دستيابي به اين شاخصه ها و همچنين بررسي تفاوتهاي عيني در اين دو نوع معماري مي تواند طراحان معمار ما را در جهت نيل به معماري ايده آل همچون گذشته در طراحي هاي آينده در اين شهر كمكهاي شاياني بنمايد.