آيينه كاري در ايران ومرمت آينه كاري بقعه متبركه عبدالله طرشتي

براي ما روشن است كه كه براي هر اثر خلق شده مي بايستي حفاظت خاص در مورد آن اثر خلق شده در نظر گرفت .در معماري مواد والمانهاي زيادي بكار رفته كه يكي از ان المان ها آينه است كه درا ماكن و ساختمان هاي خاص الخصوص مقبره هاي متبركه بكار رفته كه اين المان در ساختمان مي تواند به عنوان زيباسازي اثر بكار رود .كه بر ان شديم در اين رابطه تحقيق اجمالي كرده و در اين راستا به طور اشكا رمتوجه شد يم .كه طراحي و شكل دادن به اين عنصر، ايجاد فضايي درخشان و پرتلألؤ از بازتاب پي در پي نور در قطعات بيشمار آينه پديد مي آيد اين المان سخت و شكننده به اثار زيبا ان مي تواند در منظر مخاطب اثر شگرف بگذارد .. مدارك تاريخي نشان ميدهند كه تزيين بنا با آينه در ايران نخستين بار در شهر قزوين ،پايتخت شاه طهماسب اول و در ديوان خانه اي كه او در سال 951 ه.ق آغاز و در سال 965 ه.ق به پايان رساند آغاز شده است.پس از انتقال پايتخت به اصفهان در سال 1007 ه.ق آينه كاري در كاخهاي تازه ساز اين شهرو كاخ اشرف(بهشهر) گسترش يافت.. درحالي كه درايران با ورود آينه هاي نازك شناخت نسلهاي دوم وسوم هنرمندان آينه كارايراني ،ازخصوصيت برش پذيري اين آينه ها ، پس ازتلفيق با هنر گره چيني ، هويتي منحصر به فرد براي آينه كاري پديد آمد، كه با هويت اروپايي آن متفاوت است.اين مقاله در صددد تلفيق اين اثار ونيز مرمت يكي از بقعه هاي تهران را شامل ميشود .