مروري بر سازگاري گياهان گندم در شرايط شوري

شوري يكي از مهمترين تنش¬هاي محيطي است كه توليد محصولات زراعي را تحت تاثير قرار مي¬دهد. شوري زياد خاك از جمله عوامل محدود كننده عملكرد محصولات در سرتاسر جهان به شمار مي¬رود كه اين مساله به خصوص در مناطق خشك و نيمه خشك به عنوان يكي از اساسي¬ترين مشكلات بخش كشاورزي است. لذا به منظور استفاده بهينه از اين اراضي و منابع آب شور، افزايش تحمل به شوري گياهان همراه با توان توليد بالاتر يك رويكرد مهم اصلاحي است. تنش شوري با تاثير سوء بر فرايند جوانه زني، توزيع يون¬ها، فتوسنتز، قابليت دسترسي به آب براي گياه و اختلال در فرايندهاي آنزيمي و بيوشيميايي در نهايت موجب كاهش رشد و عملكرد گياهان زراعي از جمله گندم مي¬شود. ارقام متحمل به شوري تحت تاثير تنش شوري از غلظت سديم برگ كمتر و نسبت پتاسيم به سديم برگ، رطوبت نسبي برگ، فتوسنتز بيشتر و در نهايت وزن خشك گياهچه بيشتري برخوردارند.