كشاورزي زيستي، محيط زيست، توسعه پايدار

آينده جوامع بشري نقطه مبهمي است كه بدون ترديد با دو قضيه فن آوري و تجدد مواجه است و اين دو قضيه بي شك تبعات مهم خود را به بشر عرضه كرده¬اند. گاهي اوقات به ناچار پيشرفت را با تمام زواياي آن انتخاب مي¬كنيم غافل از اينكه تبعات منفي آن، اگر امروز دامن ما را نگيرد به طور حتم فردا يا فرداهاي ديگر سرانجام بتدريج نه تنها نسل بشر بلكه تمام موجودات زنده بالاخص گياهان سبز را كه سر منشاء حيات هستند، تحت فشار شديد قرار مي¬دهد پيامد اين امر بي توجهي به ساير كاركردهاي اكوسيستم، غفلت از اثرات منفي فعاليت¬هاي انساني بر سامانه¬هاي كشاورزي و طبيعي و زوال منابع طبيعي بوده است. با وجود پيشرفت¬هاي چشمگيري كه در زمينه اصلاح نباتات، آبياري، كنترل آفات و بيماري¬ها و بهبود وضعيف خاك و اخيرا بيوتكنولوژي حاصل شده است. هنوز اقليم و خاك مهمترين فاكتور تعيين كننده در كشاورزي مي-باشد و اين موضوع اهميت حفاظت از اين منابع را بيان مي¬كند. تاثير فرسايش خاك، استخراج مواد غذايي، شورشدن خاك-ها و آبها ،بيابان زدايي، جنگل زدايي، تشديد گازهاي گلخانه¬اي و غيره بر محيط زيست از خسارات عمده كشاورزي بر محيط زيست مي¬باشد. بنابراين تدوين سياست¬هاي حمايت از منابع كشاورزي به منظور كاهش اثرات منفي زيست محيطي و پيشرفت در جهت كشاورزي پايدار ،نيازمند در نظر گرفتن عواملي است كه نحوه برخورد قشر محروم كشورهاي در حال توسعه و طبقه مرفه كشورهاي ديگر را با منابع طبيعي تعيين كند. توجه به تمامي ابعاد زيستي، اقتصادي و اجتماعي زندگي بشري بر روي كره زمين، مي¬تواند ضمن برآوردن نيازهاي جاري بشر، رفاه، آرامش و برابري را فراهم آورد، علاوه بر آن توانايي زيست بوم را در ارائه خدمات زيستي به تمامي ساكنان آن اعم از انساني و غيرانساني، حفظ كند.