ارتقاء حس مكان در معماري با تاكيد بر نشانه ها و نمادهاي بومي

امروزه توجه بيش از حد به عملكرد و در پي آن بي مكاني در معماري ، مي تواند بيانگر اين مسئله باشد كه انسان معاصر از بي مكاني رنج مي برد و از اين روي است كه هويت خويش و تعاملات و ارتباطات اجتماعي خود را از دست داده است . شواهد زيادي وجود دارد كه هويت مكان و به تبع آن تعلق اجتماعي در كاهش نابهنجاري هايي مانند انحرافات ، بزهكاري ، سوء مصرف مواد و افسردگي تاثيرگذار است و باعث بهبود سلامت رواني و شادي افراد در اجتماع مي شود .ازسوي ديگر بررسي نشانه هاي هر شهر و فرهنگ راهي موثر در القاي احساس آشنايي نسبت به فضاي معماري است .اصول نشانه شناسي در بسياري از علوم ادراكي ريشه دارد كه با تكيه بر مفهوم دلالت ، موجب ارتباط هر چه بهتر مخاطب با فضاي معماري مي شود . بنابر اين تكيه برنشانه ها و نمادهاي هنرهاي سنتي كه از گنجينه هاي فرهنگي هر شهر و كشوري است كه به دليل تنوع و مطابقت آنها با نيازهاي روحي و رواني هر فرهنگ ، نقش مهمي در هويتمندي و پاسخگويي به نيازهاي انساني داشته است .هنرهايي كه همواره با خاستگاه خود پيوند عميقي دارد. در اين مقاله پس از معرفي نمادها و نشانه هاي اثرگذار در ايجاد حس تعلق در شهر اصفهان ، با نظر سنجي از200 نفر از شهروندان شهر اصفهان در قالب پرسشنامه بسته و تحليل داده ها به دو روش تاييدي عاملي و اكتشافي با بهره گيري از نرم افزار هاي spss و آموس پرداخته شده كه در نتيجه از ميان چهار مولفه شناسايي شده در ايجاد حس تعلق منجمله مولفه زمان ، هويت و كالبد و الگوهاي اجتماعي، با توجه به نتايج پژوهش مولفه ي هويت از اهميت بسيار بالايي در ايجاد حس تعلق برخوردار است.روش تحقيق در بخش اول توصيفي و تحليلي و در بخش دوم آماري كاربردي است.