نيم نگاهي به اصول معماري پايدار بومي ايران

معماري هر بومي مملو از تجربيات زيست محيطي آن سرزمين است. دستاوردهاي اين تجربيات جز با گذر زمان، امكان پذير نمي باشد و هيچ هنرمند متعهدي در طراحي فضاي زيست از ميراث پيشينيان بي‌بهره نمانده است. ولي در ظرفيت اين نوشتار به تعداد محدودي از آنها كه حائز تأمل است، مي پردازيم. تأمين آب از ضروري ترين عناصر هر فضاي زيستي بوده، هماهنگي و تعامل طراحي معماري با محيط در فصول مختلف از جايگاه خاصي برخوردار مي باشد. تجلي زيبائي در همۀ فضاهاي معماري و ايجاد عظمت در بناهاي خاص از ضروري ترين اصول طراحان بوده، طراحي سقف هماهنگ با نزولات و سايه سازي و ايجاد استراحتگاه و حياط به عنوان نمادي از طبيعت و استفاده از مصالح بومي، بهره برداري از امكانات طبيعي زير زميني، شفافيت فضاهاي معماري و ايجاد فضاهاي تعاملات اجتماعي و استفاده از رنگ هاي طبيعي مصالح آن بوم و پژواك آن و اهميت به نماي پنجم مورد توجه طراحاني بوده كه هويت بومي را نصب العين خود قرار داده اند. انديشه و عمل و احياي اصول پايداري حاكم بر معماري بومي ايراني لازم و ضروري است تا معماري بحران زده ي معاصر را متحول كند، و به آن هويت بخشد. روش تحقيق اين مقاله بصورت نظري و اسنادي صورت گرفته است و تصاوير از منابع الكترونيكي استفاده گرديده است.