ارزيابي روش‌هاي مختلف تخمين تبخيرتعرق گياه مرجع مبتني بر دماي هوا، تابش خورشيدي و انتقال جرم درشهرستان رامهرمز

تبخير و تعرق گياه مرجع (ET0) يكي از مولفه‌هاي مهم سيكل هيدرولوژي است كه تخمين دقيق آن براي مديريت بهينه منابع آب لازم مي‌باشد. هدف از تحقيق حاضر، ارزيابي24 روش مختلف تخمين تبخيرتعرق گياه مرجع بر مبناي سه روش كلي دماي هوا، تابش خورشيد و انتقال جرم در ايستگاه مطالعاتي رامهرمز واقع در استان خوزستان در ايران مي‌باشد. بدين جهت از اطلاعات ماهانه هواشناسي ايستگاه مذكور، در دوره آماري 2005-1996 استفاده گرديد. نتايج روش‌ها با خروجي روش فائوپنمن مانتيث (56PMF- ) مقايسه گرديد و به منظور ارزيابي عملكرد روش ها از شاخص‌هاي آماري R^2 وRMSE استفاده شد. نتايج نشان داد از بين روش هاي مبتني بر دما، روش هاي بلاني كريدل و هارگريوزساماني، باداشتن بيشترين ضريب تبيين، به ترتيب معادل،93/0و 91/0 و كمترين ميانگين ريشه مربعات خطا (RMSE)، كه معادل،27/2 و95/0ميلي‌متر بر روز مي‌باشد، بهترين عملكرد را داشته است. از بين روش هاي مبتني بر تابش، روش دورنباس و پروت ، با ضريب تبيين 90/ 0و ميانگين ريشه مربعات خطا 48/10 ميلي‌متر بر روز ، بهترين عملكرد را داشت و از بين روش‌هاي مبتني بر انتقال جرم، روش‌هاي WMO و ماهرينگر، با ضريب تبيين 97/0 و ميانگين ريشه مربعات خطا 09/8 و 24/11 ميلي‌متر بر روز، بهترين عملكرد را داشتند و به طور كلي، روش‌هاي انتقال جرم بيشترين دقت را، در ايستگاه مطالعاتي داشتند.