بررسي پايداري در معماري سنتي ايران

دنياي امروز نياز به كاهش مصرف انرژي و استفاده از انرژي هاي تجديدپذير دارد. معماري پايدار پاسخگوي اين نياز بشر است. معماري گذشته ايران يكي از پايدار ترين معماري هاي زمان بوده است. حال مساله اين است كه معماران گذشته ايران با رسيدن به يك سري اصول مانند استفاده از حياط مركزي، بادگير، شوادان ودر كل استفاده بومي و عملكردي از مصالح توانسته بودند نياز اقليمي خود را رفع كنند و در عين حال بدون استفاده از انرژي هاي فسيلي و غير قابل بازگشت به اين مهم رسيده بودند. اما اكنون معماري ايران معماري سنتي را فراموش كرده و نتوانسته خود را با گذشته تطبيق دهد. هدف از بررسي معماري پايدار سنتي ايران اين است كه اصول فراموش شده معماري گذشته ايران را به معماري امروز ايران متصل كرد. با اين حال مي توان با الهام گرفتن از معماري گذشته و گرفتن اصول عمده اين معماري، معماري پايدار مدرن را به سطح معماري ايران گستراند. اين مقاله با روش تحقيق كتابخانه اي گردآوري شده است.