بررسي نقش واسطه اي بخشايش گري در رابطه بين ويژگي هاي شخصيتي و تعارض هاي زناشويي

هدف اين پژوهش، مطالعه مدلي است كه در آن تعارض هاي زناشويي به عنوان متغير درون زا، ويژگي هاي شخصيتي (گشودگي در تجربه، وظيفه مداري، روان نژند گرايي، برون گرايي و توافق پذيري ) به عنوان متغير هاي برون زا و بخشايش گري نقش واسطه اي در اين ميان دارد. مشاركت كنندگان در پژوهش 400 نفر از كاركنان دانشگاه هاي شهر بندرعباس بودند كه به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. ابزار هاي پژوهش نيز 1. پرسش نامه پنج عامل بزرگ شخصيت 2. پرسش نامه بخشايش گري 3. پرسش نامه تعارض هاي زناشويي بود. اين ابزار ها، شاخص هاي روايي و پايايي مناسبي نشان دادند. در اين پژوهش نيز براي پاسخگويي به فرضيه هاي پژوهش از تحليل مسير استفاده شد. نتايج نشان داد، از بين پنج عامل بزرگ شخصيت سه عامل (توافق پذيري، وظيفه مداري و روان نژندگرايي) مي توانند، تعارض هاي زناشويي را پيش بيني كنند و از بين پنج عامل بزرگ شخصيت چهار عامل (توافق پذيري، گشودگي در تجربه، برون گرايي و روان نژندگرايي) نيز توانستند بخشايش گري را پيش بيني كنند. يافته ها همچنين نشان داد كه از بين مؤلفه هاي بخشايش گري تنها مؤلفه عدم بخشايش، پيش بيني كننده تعارض هاي زناشويي بود. يافته ها همين طور نقش واسطه گري اين مؤلفه را در رابطه بين ويژگي هاي شخصيتي و تعارض هاي زناشويي را مورد تاييد قرار داد.