بررسي تطبيقي اميد از منظر قرآن و روان شناسي مثبت نگر

آرامش گمشده انسان در عصر ماشين و هياهوي صنعت و تكنولوژي است. بشر متمدن امروزي گرچه به ظاهر مرفه مي نمايد، اما بيش از گذشته افسرده، نااميد و تنهاست. به همين دليل بهره‌ مندي از روح اميد، ضمن ايجاد تلاشي هدف ‌مند در انسان و تضمين سلامت روان او، نقشي بسيار مهم براي تعديل آرزو هاي آدمي و رساندن او به كمال دارد. پژوهش حاضر، سعي دارد ضمن بررسي و وا كاوي مفهوم اميد در حيطه روان ‌شناسي و آشنايي با راهكار-هاي بشري براي ايجاد و تقويت اميد در زندگي انسان، به تحليل روان ‌شناختي آيات قرآن در اين رابطه بپردازد. سپس با مقايسه مفهوم اميد در حيطه قرآن و علم روان‌ شناسي، ضمن معرفي نقاط اشتراك و افتراق اين دو حوزه، راهكار هاي مناسب براي ايجاد و افزايش اميد در افراد بشر را ارايه كند. از نتايج بارز و شاخص مفهوم اميد در قرآن، آن است كه جهان ‌بيني قرآن، يك جهان‌ بيني خدا مركزي است و هيچ مفهوم عمده ‌اي در قرآن، جداي از مفهوم خداوند وجود ندارد، به همين دليل اميد واقعي و حقيقي نيز در ارتباط با الله است كه دستاورد هاي روان ‌شناسي، علي رغم شباهت ‌هاي زياد با مفاهيم قرآني موجود در اين زمينه، از اين نكته غافل مانده ‌اند.