منهج تفسيري علامه معرفت

از ديدگاه علامه معرفت، منابع تفسير قرآن عبارت‌اند از قرآن، سنت معصومان (ع)، عقل برهاني و علم تجربي، و چون «منهج تفسيري» هر مفسر، پيوندي تنگاتنگ با ديدگاه او درباره«منابع تفسير قرآن» دارد، مي‌توان منهج تفسيري علامه را «منهج اجتهادي جامع» ناميد كه دربردارندهٴ «تفسير قرآن با قرآن»، «تفسير قرآن با سنت»، «تفسير قرآن با عقل برهاني» و «تفسير قرآن با علم تجربي» است. علامه، تفسير قرآن با قرآن را بهترين و متقن ترين راه فهم قرآن مي داند. نقش معصومان (ع) را نيز در تفسير قرآن نقش آمورشي و راهنمايي به راه هاي تفسير مي داند. به نظر علامه، استفاده روشمند از منبع عقل در تفسير، ضروري است و گسترش علم و فلسفه از عوامل مؤثر در فهم قرآن است. از نظر علامه، تفسير قرآن با كشف و شهود عرفاني، فاقد اعتبار است؛ اما اگر تأويلات اهل عرفان جنبه «استشهاد» داشته باشند نه «استناد» مي توان آن ها را از باب «تداعي معاني» پذيرفت. آراي تفسيري صحابيان را با قيود و شرايطي مي توان پديرفت. آراي تفسيري تابعيان نيز تنها در حد مؤيد و شاهد اعتبار دارند و تنها براي توانمندسازي مفسر در استنباط از قرآن راهگشايند. تفسير به رأي نيز از آن رو كه «تحميل» رأي بر قرآن است نه «تفسير قرآن»، فاقد اعتبار است.