بررسي تطبيقي خطيئه(عصيان، نسيان، غوايت و ظلم...) آدم(عليه السلام) از ديدگاه علامه معرفت و علامه طباطبائي

اين نوشتار با هدف تبيين نگاه علامه معرفت و ‌علامه طباطبايي درباره خطيئه حضرت آدم(عليه السلام)مي باشد. حضرت آدم(عليه السلام) يكي از انبياي الهي مي باشد كه بنا بر برداشت هاي متفاوت بعضي از انديشمندان و مفسران از برخي آيات، حضرت آدم(عليه السلام)دچار خطاء و عصيان شده است. در قرآن كريم آياتي چند حامل بار معنايي«خطيئه» براي حضرت آدم(عليه السلام) هستند كه بررسي دقيق آنها نقش مهمي در فهم و برداشت صحيح از آيات را به ارمغان مي آورد و توجه نكردن به تفاوت معنايي آنها موجب بدفهمي آيات مي شود. برخي از مفسرين بر اساس مباني نقلي و بررسي ظواهر آيات، شبهاتي را در مورد عصمت حضرت آدم (عليه السلام) مطرح و در پاسخ به اين گونه شبهات بحث هاي گوناگوني ارائه داده اند، گروهي ديگر بدون توجه به دلائل عقلي و نقلي لزوم عصمت انبياء معتقدند كه گناه كبيره از حضرت آدم(عليه السلام) صادر شده است. در مقابل بعضي از قرآن پژوهان، با توجه به آيات قرآن درباره عصمت انبياء و مقام عظيمي كه خداوند براي آنها قرار داده، و مخصوصا مقام خليفه اللهي آدم(عليه السلام)، در برابر اين گونه تفسيرهاي نادرست تسليم نشده و دلائل مستحكم و قانع كننده اي براي حل اين مباحث ارائه نموده اند. از ميان اين مفسران علامه طباطبايي و آيت الله معرفت با ارائه نظراتي مستدل مبني بر معصوم و مصون بودن آدم(عليه السلام) از هر گونه خطا و اشتباهي، ساحت اولين پيامبر خدا را منزه از هر گونه گناهي دانسته اند.