ديدگاه آيت الله معرفت درباره حق حضانت فرزند

مسئله حضانت در كتب فقهي در باب نكاح و مسائل مربوط به حق اولاد مطرح شده است. مفسران نيز مسئله حضانت را ذيل آيه 233 بقره مطرح كرده اند ، آيت الله معرفت (رحمت الله عليه) نيز اين مبحث علمي و فقهي را در يكي از آثار تفسيري ارزشمند خود به نام كتاب « التفسير الأثري الجامع»( جلد ششم) در بحثي ذيل همين آيه تحت عنوان «كلام عن حقّ الحضانة» مطرح كرده است. زماني كه پدر و مادر كودك از هم جدا مي شوند مسأله رضاع و حق حضانت اطفال و اولويت هر يك از آنها براي نگهداري و سرپرستي فرزند مطرح مي شود . آراء فقهاء (اعم از شيعه و اهل سنت) در به سزوارتر بودن هر يك از پدر و مادر در سنين كودكي مختلف است ، مشهور فقها برآنند كه مادر براي حضانت از فرزند تا دو سال و چنانچه دختر باشد تا هفت سال شايسته تر است . ظاهراً حضانت نسبت به مادر ، حق و نسبت به پدر ، حق و تكليف است ، زيرا مادر در قبول يا رد حضانت و شيردهي مخير است ، اما پدر موظف است عهده دار امور فرزند شود . علامه معرفت آخرين نظرات فقهاء و روايات رسيده از عامه و خاصه را در كنار هم گرد آورده و بررسي مي كنند ، و نظري را مي پسندد كه حضانت كودك را (چه مذكر و چه مونث) تا هفت سالگي حق مادر مي داند ، و ايشان متذكر مي شود كه براي مشهور و ساير اقوال مستندي وجود ندارد. ايشان درباره كساني كه روايات را براي نظر خود ادله قرار مي دهند، مي گويد كار اين ها استحسان و نوعي قياس است كه مذهب ما مخالف با قياسي است كه آنها مي كنند . همچنين علامه معرفت درباره جمع و حمل ادله روايات مي گويد كه آن جمع كردن ها و حمل كردن ها نوعي جمع تبرّعي است كه در عرف اعتباري براي آن نيست. ايشان وضعيت حضانت در موقع نزاع و صلح بين پدر و مادر و موقع مسلمان و كافر بون آنها را از طريق اقوال ديگران بررسي مي كند.