تحليل رويكرد رئاليسم جادويي در دو قصه: «سعادتنامه» و «الاستغاثه» (غلامحسين ساعدي و زكريا تامر)

غلامحسين ساعدي و زكريا تامر، داستان نويس معاصر سوري، از نويسندگان برجسته ادبيات داستاني در ادب فارسي و عربي به شمار مي روند. سبك دو نويسنده، تلفيقي از به هم آميختگي واقعيت با تخيل است كه از ويژگي هاي «رئاليسم جادويي» در داستان نويسي است. در اين شيوه داستان نويسي، رويدادهاي غيرممكن به شكلي معجزه وار و در روايتي رئاليستي رخ مي دهند كه استعاره اي از حوادثي در عالم واقع هستند. رئاليسم جادويي، چندين مؤلفه دارد كه در برخي داستان هاي تامر و ساعدي موضوعيت يافته است. اين پژوهش، با روش توصيفي، تحليلي، داستان »الاستغاثة» زكريا تامر از مجموعه «دمشق الحرائق» و داستان «سعادتنامه» از مجموعه «واهمه هاي بي نام و نشان» را بررسي نموده است و در صدد بيان چگونگي استفاده دو نويسنده، از اين شگرد داستان نويسي در بيان چالش هاي انساني، اجتماعي در دنياي امروز است. نتيجه به دست آمده از اين پژوهش گوياي آن است كه هر دو داستان، در فضايي جادويي روايت شده اند با اين تفاوت كه شخصيت هاي جادويي در اثر ساعدي نسبت به اثر تامر، از تنوع بيشتري برخوردارند.