«بادۀ مغانه و جام جمانه در غزليات سنايي»

به دليل رفاه نسبي و تساهل مذهبي عصرساماني، شاعران اين دوره آزادانه به وصف باده و مجالس باده نوشي مي پرداختند. شاعران غزنوي نيز با وجود تعصب مذهبي عصرمحمودي دركنار ديگر مضامين، باده ستايي مي كردند؛ ازاين رو وجود اين گونه مضامين در اشعارآغازين سنايي نيزكه به پيروي از پيشينيان سروده شده، طبيعي است؛ اما راوج اين مضامين در غزليات دورۀ بيداري سنايي، بيانگر ساختارشكني معنايي واژۀ شراب و كشف معنايي جديد براي آن در شعر شاعر است؛ از اين رو با بررسي محتوايي غزليات سنايي و مقايسۀ آنها با اشعار هم مضمون رودكي، فرخي و منوچهري اين نتيجه حاصل خواهدشد كه شراب موردنظر سنايي قلندرانه و عرفاني است كه ذكر صفاتي؛ مثل رستگاركنندگي، حيات بخشي و بصيرت افزايي و ثمراتي؛ مانند غمزدايي، فرمانبرداري از معشوق و وصال با او مؤيّد اين موضوع است.