ايهام هاي نويافته در غزليّات حافظ

تحقيقات ادبيات فارسي درباره ايهام در شعر حافظ، بيشتر به گونه هاي مشهور ايهام اختصاص دارد. اكثر شارحان ديوان وي كوشيده‌اند تا جنبه‌هايي از اين تناسبات و زيبايي‌ها را به نمايش بگذراند. با اين حال، بسياري از ايهام‌هاي وي از ديد حافظ‌پژوهان پنهان مانده‌است، هرچند خواجه حافظ در كاربرد اغلب صناعات ادبي استاد مسلم است، ولي بالاترين هنر و ويژگي شعري او در ايهام تجلي پيدا مي كند. حافظ، شاعري است كه با قدرت هنر آفريني و خلاقيت زباني بي نظيرش در خلق صنايع بديعي به ويژه ايهام توانست سبك و شيوه خاص خود را به وجود آورد كه شعرش را از شاعران ديگر ممتاز كند. دامنه اين صنعت معنوي در اشعارش به خصوص با ظهور ايهام هاي نويافته آن چنان گستردگي مي يابد كه از مرزبندي كتاب هاي كلاسيك بديع تعليمي فراتر مي رود و گلستان خيال او را هر چه پر نقش و نگارتر جلوه مي دهد. روش تحقيق در اين مقاله، توصيفي و تحليلي است و اين شيوه فن تحليل بر مبناي سند كاوي از منابع كتابخانه اي انجام گرفته است. هدف اين تحقيق روشن و معرفي كردن كردن ايهام هاي نويافته در غزليات حافظ است. از آن جا كه در كتاب هاي علم بديع، سخني از ايهام هاي نويافته به ميان نيامده است، سعي بر آن شد كه در اين مقال، ايهام هاي نويافته در شعر حافظ، ، با ذكر شواهدي بيان و معرفي شود.