نقش كلماتي عاميانه بر پرده‌ي خيال صائب تبريزي

ورود زبان عاميانه به حوزه ي غزل فارسي زمينه ي كلي و عمومي شعر سبك هندي است و بهره گيري از آن با روح شعر عوام گرايانه ي اين عهد كه از اشرافيت درباري و شكوهمندي اشعار سبك خراساني و عراقي فاصله گرفته است، نوعي هماهنگي و تطابق ايجاد مي كند. در ميان شاعران سبك هندي، حجم عظيم ديوان صائب تبريزي اين امكان را فراهم نموده است كه سهم وي در كاربرد زبان عاميانه، خصوصا در ساخت مضامين نو، بيش از ديگر شاعران اين عصر باشد. او كه ماده اساسي مضامين خود را از امور روزمرّه و پديده ها و وقايع محسوس و ملموس زندگي برگرفته ، كلمات عاميانه و يا كنايات ساخته شده با آن را، مركزي براي تصوير سازي و ساخت مضامين تازه قرا داده است. در اين پژوهش كه به روش تحليلي- توصيفي است شيوه ي نگاه و قدرت تخيّل صائب در آفرينش مضامين بكر از كلمات عاميانه مورد بررسي قرار گرفته است. بررسي و تحليل اين عناصر علاوه بر آنكه شگردهاي مضمون آفريني را نمايان مي سازد ارزش هنري اشعار صائب و وسعت دامنه ي خيال او را مشخص مي كند همچنين با توجه به ذهنيّت موجود در ابيات منتخب، باورهاي شخصي صائب و دوره ي حياتش به وضوح نمايان مي گردد.