جلوه هايي از گروتسك دركوش نامه ايرانشابن ابي الخير

گروتسك (grotesque) به عنوان يكي از مقولات نظري هنر و ادبي قرن شانزدهم كه در فرانسه پديد آمد، در ادبيات، ‌معماري، نقاشي و مجسمه سازي تا قرن هيجدهم دوام يافت .اين سبك هنري به‌مثابة نوعي نگاه به دنيا، انسان، و رفتارهاي آدميان از ديرباز در ميان آثار ادبي ـ هنري دنيا مورد توجه قرار گرفته و نمونه‌هاي دارد. در قرن اخير نظريه‌پردازان نام‌داري چون ميخائيل باختين به‌طور گسترده‌اي به آن پرداخته‌اند.اين سبك با در آميختن پديده هاي عجيب و غريب، ترس و خنده يا وحشت و مسخره سعي در ايجاد مفاهيم و تصاوير پيچيده و متضاد در ذهن خواننده دارد. با بررسي كوش نامه نوشته حكيم ايرانشان بن ابي الخير در اوايل قرن ششم جلوه هاي فراواني از گروتسك در اين اثر ديده شدكه در اين مقاله به استخراج و تطبيق آن با تعاريف ارايه شده در فرهنگها و ديگر منابع مي پردازيم آنچه از بررسي ده هزار بيت كوش نامه منتج شده اين است كه گروتسك در كوش نامه بيشتر بر جنبه ي تلفيق شخصيت هاي انساني با حيوانات تاكيد دارد و در آن شخصيت عجيب و غريبي به نام « كوش پيل دندان پيل گوش » ‌در عمر هزار و پانصد ساله خود هنر نمايي مي¬كند و‌حماسه مي آفريند. وشاعر با تاكيد بر رويكرد هراس آميزي و ترسناك بودن چنين تصاويري را به وجود آورده است.