باستان گرايي نحوي در شعر سياوش كسرايي

باستان گرايي (آركائيسم) يكي از شگردهاي آشنايي زدايي در نظرية فرماليست هاي روس است. در اين شيوة هنري، شاعر آگاهانه از كاربرد زبان هنجار مي گريزد و شيوه هاي نحوي و لغوي كهن زبان را در شعر خود به كار مي بندد. استفاده از ساخت هاي زباني گذشته به شعر، تشخص و صلابتي حماسي مي-بخشد. اين پژوهش بر آن است تا باستان گرايي نحوي را در شعر سياوش كسرايي مورد بررسي قرار دهد. سياوش كسرايي متناسب با موضوع شعر خويش، خودآگاه و ناخودآگاه از واژگان و ساخت هاي نحوي باستان گرايانه بهره برده است. فعل هاي پيشوندي، حرف هاي اضافه، پيشوند و پسوندها، ادات تشبيه و قيدهاي گذشته به نحو بارزي در شعر وي مشهود است. اين پژوهش مي خواهد به اين پرسش ها پاسخ بدهد كه شاعر چه زماني، بيشتر ويژگي هاي نحوي كهن را به كار برده و تا چه اندازه در به كارگيري مناسب اين عناصر، موفق عمل كرده است؟ نتايج پژوهش حاضر كه مبتني بر مطالعة مجموعة اشعار سياوش كسرايي، گزينش شواهد شعري و تطبيق آن ها با ويژگي هاي آركائيسم نحوي است، نشان مي دهد كه كسرايي در مجموعة مهرة سرخ و آرش كمانگير كه هر دو منظومه حماسي است از باستان گرايي نحوي بهرة بيشتري برده است.