بررسي روايت برصيصاي عابد از سعدي با تكيه بر نظريه ي روايت شناسي گرماس

روايت شناسي شيوه اي است كه با آن مي توان مناسبات دروني اجزاي سازنده ي يك روايت را مورد بررسي قرار داد. داستان هاي كهن قابليت بررسي با شيوه هاي روايت شناسي جديد را دارند. حكايت برصيصاي عابد از جمله حكايت هاي كهني است كه در متون مختلف مطرح شده است. سعدي نيز در رسايل، روايت خاص خود را از اين داستان بيان مي كند. اين روايت را مي توان با الگوي روايت شناسي گرماس مورد بررسي قرار داد. الگوي گرماس با تأكيد بر نقش تقابلي كنشگرها در پديد آمدن هسته داستان، به طرح دو مسئله ي مهم تقابل هاي دوگانه و زنجيره هاي روايي مي پردازد. او تقابل هاي دوگانه را به صورت سه جفت دوتايي (فاعل، هدف/ فرستنده، گيرنده/ ياريگر، رقيب) مطرح مي كند و زنجيره-هاي روايي را در سه بخش اجرايي، پيماني و انفصالي قابل دسته بندي مي داند. پژوهش حاضر به بررسي روايت سعدي از برصيصاي عابد از منظر الگوي گرماس مي پردازد. در اين روايت تقابل هاي دوگانه و زنجيره هاي روايي مورد نظر گرماس قابل بازيابي است.