كاركرد فرهنگي و فكري تلميح در اشعار نيما يوشيج

تلميح، از آرايه‌هاي بديع معنوي است كه ظرفيّت بالايي در انتقال مفاهيم به صورت موجز دارد، زيرا فقط اشاره‌اي به مطلب مورد نظر مي‌كند. «تلميح» آرايه‌اي است كه حضور خود را در شعر نو نيز به خوبي حفظ‌كرده. با توجّه به اهمّيّت تلميح در انتقال انديشه‌ها، اين پژوهش انواع تلميح و كاربرد فرهنگي و فكري آن را در شعر نيما يوشيج بررسي‌مي‌كند و ارزش آرايۀ تلميح را در نگه‌داشت و انتقال داشته‌هاي فرهنگي و تاريخي مي‌نماياند. كوشش بر اين است كه كيفيّت آرايۀ تلميح در اشعار نيما يوشيج- با توجّه به انديشه و گرايش فكري و فرهنگي شاعر بررسي شود. پربسامدترين نوع تلميح يا به عبارتي، همان «تلميح مركزي» در شعر نيما، تلميح‌هاي مبتني بر آداب و رسوم و باورهاست. نيما شاعري اجتماعي است و به متعهد بودن شعر تأكيد دارد، بنابراين در اشعارش به باورها، فرهنگ و آداب و رسوم ملّي و مردمي توجّه بيشتري نشان داده. پس از آن نيز به ترتيبِ ميزان كاربرد، تلميح‌هاي ديني و مذهبي، تلميح به مفاهيم هنري و ادبي، اساطيري و ملّي، و تاريخي است