تعيين تراز ادبي عناصر بيان

اين پژوهش بر اين باور است كه همه ي عواملي كه باعث انحراف زبان متن ادبي از زبان خودكار مي شوند، قابل بررسي و توصيف اند. اين انحراف از زبان خودكار باعث برجسته‌سازي، آشنايي زدايي و مكث در رواني گفتار و در نتيجه ادبي شدن كلام مي شود. بنابراين - به پيروي از فرماليست ها- ادبيت متن را امري مادي و محسوس مي داند كه قابل بررسي و توصيف است. در اين پژوهش، معيارتراز بندي عناصر بياني، بسامدِ وقوعِ اين عناصر در زبان خودكار است. به اين ترتيب كه هر عنصر بياني كه بسامد وقوعش در زبان خودكار كمتر باشد- بر اساس اين ديدگاه- بيشتر مي تواند باعث برجسته سازي در حوزه ي زبان بشود؛ در نتيجه انحراف بيشتري در زبان خودكار به سوي زبان ادبي ايجاد مي كند، بنابراين ادبي تر است. عكس اين رابطه نيز صادق است؛ بر اين اساس، هر عنصر بياني كه بسامد وقوعش در زبان خودكار بيشتر باشد، كمتر مي تواندباعث برجسته سازي در حوزه ي زبان بشود و انحراف كمتري را در زبان خودكارايجاد مي كند. بنابراين ميزان ادبيت آن كمتر است. مي توان گفت كه ميزان ادبيت يك عنصربياني با بسامدِ وقوعش در زبان خودكار رابطه ي معكوس دارد.