«گونه هاي كنايه در شعر احمد شاملو»

سخن گفتن به شيوۀ غير مستقيم، جنبة هنري و بلاغي دارد. شاعران با شيوه ها و شگردهاي گوناگون زيبا آفريني و انتقال پيام در چارچوب علم بيان و صور خيال، مقصود خود را به روش غير مستقيم بيان مي كنند. كنايه از زيباترين و دقيق ترين روش هاي هنري گفتار و رساتر از حقيقت است؛ زيرا با استفاده از آن ذهن انسان از ملزوم به لازم منتقل شده با نوعي دليل همراه است. شاعران از اين عنصر زباني براي بيان انديشه هاي خود استفاده مي كنند. در جستار حاضر، به شيوه توصيفي تحليلي با ترسيم محدودۀ كنايه و اختلاف آن با مجاز، استعاره و مثل، اقسام كنايه در اشعار احمد شاملو ـ يكي از چهره هاي برجستۀ شعر معاصرـ بررسي شده است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه كنايه در شعر شاملو در پنج سطح كنايه از فعل، كنايه از صفت، كنايه از موصوف، كنايۀ محاوره و كنايۀ جديد به كار رفته است. او با استفاده از اين عنصر به زبان شعري خويش تشخص و غناي ادبي مي‌بخشد.