بررسي لايۀ آوايي در محبت نامۀ خواجه عبدالله انصاري

با وجود اين كه سبك شناسي علمي تقريباً نوپاست، ولي پژوهش هاي فراواني در اين زمينه صورت گرفته و آثار و متون ادبي بسياري از اين منظر بررسي شده است؛ امّا مشكل اينجاست كه علي رغم كارهاي بسيار بر روي متون ادب پارسي، اثري كه به دقّت واژه واژۀ متون را بررسي كرده باشد و بسامد و ويژگي هاي آن ها را بيان كرده باشد، بسيار اندك است. لذا در اين پژوهش، محبّت نامۀ خواجه عبدالله انصاري كه تنوعات محتوايي و لفظي آن زمينه ساز تحقيق هاي مختلف از جمله سبك شناسي است، به صورت دقيق و جزء به جزء بررسي شده است تا شناخت بيشتري از محبّت نامه كه نمونۀ بي نظير و برجسته خلاقيت موسيقايي و آوايي است، به دست آمده باشد. خواجه عبدالله انصاري جايگاه والايي در تاريخ تصوف دارد. آگاهي و تسلّط وي به لفظ و معني و تفسير كلام الله مجيد، حديث و علوم ديني و دانش ژرف ادبي در قلمرو شعر و نثر فارسي، در پيوند با تجربه هاي عرفاني تشخص ادبي به صورت و معناي آثار وي بخشيده است. يكي از آثار وي رسالۀ محبّت نامه است كه از يك ديباچه و بيست و هشت باب تشكيل شده است. در تحقيق پيش رو، به سبك شناسي لايۀ آوايي اين اثر با توجّه به بسامد عناصر گوناگون، مانند: سجع، جناس، تكرار و وزن پرداخته مي شود.