بررسي عامل روان‌پريشي‌ راوي در بوف كور صادق هدايت

مسئله اي كه پژوهش حاضر بدان مي پردازد، بررسي عامل روان پريشي راوي در بوف كور صادق هدايت است؛ راوي روان پريش بوف كور درميان ترس ها و هراس ها زندگي مي كند و به دنياي تصور، خيال، غريزه و ناخودآگاه پناه آورده است. عامل عمدة روان پريشي را تجربة دردناك فقدان همدلي و جدايي عاطفي نزديك ترين والد نوزاد، به ويژه مادر يا جانشين او، دانسته اند؛ راوي بوف كور در نيمة دوم روايت، جدايي از والدينش را شرح مي دهد. عامل اين جدايي، مطابق آمدن سليقه و عشق عمويش با سليقة پدرش است و از اين رو تا پايان روايت «خندة چندشناك» نشانه اي است كه عمو يا پدر راوي را بازنمايي مي كند. در روايت بوف كور، عشق راوي به مادري كه او را حتي به خاطر نمي آورد آشكار است؛ اين عشق وامانده و زمين خورده خلاء عاطفي اي را براي او ايجاد نموده كه سبب روان پريشي اش گرديده و سررشتة پناه بردن به دنياي تصور، خيال، غريزه و ناخودآگاه را در متن سامان داده است. با توجه به زمان آفرينش بوف كور جدايي از والدين را رمزي مي دانيم كه بيانگر جدايي از آرامش حضور در سرزمين و وطني به دور از آسيب جنگ و مرگ است، جنگ و مرگي كه روان پريشي پيامد آن است.