بررسي تطبيقي عنصر پيرنگ در دو داستان «نبوءة فرعون» و «من زنده ام»

با توجه به اينكه امروزه در دنياي معاصر عرب، داستان - به عنوان يكي از انواع نثر- جايگزين شعر شده و اهميتي بسيار بالاتر از اهميت و جايگاه شعر يافته و به نقد و بررسي بحران هاي انسان معاصر مي پردازد، بنابراين نقد و تحليل عناصر سازندة آن نيز از اهميت ويژه اي برخوردار است. عنصر پيرنگ، اساسي ترين و با ثبات ترين عنصرهاي ساختاري هر داستاني است. ميسلون هادي – نويسندة مشهور عراقي- و معصومه آباد – نويسندة ايراني- در دو رمان نبوءة فرعون و من زنده ام كه از جمله رمان هاي موفق معاصر در زمينة ادبيات جنگ به شنار مي روند، آراستگي و نظم و ترتيب دروني را به خوبي رعايت كرده و از اين طريق با انتخاب يك حادثة اصلي در داستان مذكور، در بيان هدف اصلي خود كه همان نقد آثار و نتايج نبرد بر دو جامعة عراق و ايران است، موفق عمل كرده اند. آن دو با آوردن چند حادثة فرعي، فضاهاي خالي موجود در بين سكانس هاي مختلف حادثة اصلي را پر كرده و توانسته اند اجزاي تشكيل دهندة پيرنگ (گره افكني، كشمكش، هول و ولا، بحران و نقطة اوج و گره گشايي) را در جايگاه خود قرار دهند و به اين ترتيب ضمن هماهنگي و انسجام بيشتر رمان، به آن ارزش هنري بالايي ببخشايند. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه پيرنگ انتخاب شده در داستان نبوءة فرعون از نوع پيرنگ باز است اما پيرنگ داستان من زنده ام پيرنگي بسته به حساب مي آيد. هر دو داستان داستان هايي واقع گرا هستند اما خيال پردازي در داستان نبوءة فرعون بيشتر بوده و از نظر هنري، از ارزش بالاتري برخوردار است.